
----------x----------x----------x----------x----------x------------x------------x-----------
Agardas que o peixe morda a cola e se transforme nunha rosquilla. Agardas, quizais, que eu retorne da man dunha botella de limoncello e nos emborrachemos xuntas diante do televisor. Pode que imaxines as miñas uñas cravándose no sofá de coiro vermello, coma se fosen as da gata. E o meu sorriso, inmortalizado nalgunha foto de polaroid, suxeita cos imáns do teu frigorífico. Na túa cabeza o meu cepillo de dentes estará posto entre os teus (Que xa sei que non che gusta tirar os vellos) e o meu póster de Blondie coroando a túa/nosa cama de 1’10. Dous cafés en tazas descascarilladas, un cigarro a medias e conversa a base de miradas. De cando en cando soñas comigo varrendo o corredor a medio espir coa música posta a todo trapo sen importarme que o veciño nos vese. Lembrarás á perfección, supoño, a miña maneira de pronunciar o teu nome, arrastrando as consoantes e tatexando ó chegar ao final, e a miña maneira de xemelo, e a de gritalo e a de vomitalo coa mirada acesa cando esquecías darlle de comer á Janis do axóuxere. E mentres viaxas entre recordos en branco e negro, agardas que unha noite soe o timbre e suba polas escaleiras decidida, sen alasar, ata o quinto, para atoparme de novo co teu ático desordenado e contigo (que tanto me botas en falta) E agardas atopar unha mensaxe no teu buzón de voz, ou na oficina de correos, ou no e-mail. Ata cando tes o día fantasioso, atopas un post-it no teu libro favorito na biblioteca central (Ou me atopas a min, que vén sendo o mesmo) Agardas que a miña roupa negra volva ao teu armario, que os meus discos volvan o teu andel. Pero me levei as maletas hai moito tempo, precisamente para que o peixe non mordese a cola, para que a miña roupa nunca fose a túa roupa, para que o meu cepillo de dentes non se mimetizase cos teus, para que non matases á miña gata de fame (Para que non me puxeses a min o axóuxere) Marchei sen deixar ningún post-it para que os teus libros non se comesen aos meus, para non ter que compartir o meu cigarro, para poder emborracharme cada noite con alguén diferente. Desaparecín porque non me gustaba o teu modo de pronunciar o meu nome, amarrando todas as letras entre elas e engadíndolle, coma sempre, o teu nome ata convertilo nun “nosoutras”. Curtei de raíz a viaxe ó peixe, mais se algún día Marino morre, non o tires polo váter, por favor.
Primer intento de pasar algo a gallego. Podría haber sido mejor, he de decir.
.
1 comentario:
Cojonudo, niña, tienes una capacidad única de erizarme el vello y hacer que me muerda los labios cada vez que te leo.
Publicar un comentario