18.5.09

Esperas a que el pez se muerda la cola y se convierta en una rosquilla. Esperas, quizás, que yo regrese de la mano de alguna botella de limonchelo y nos emborrachemos juntas delante del televisor. Puede que imagines mis uñas clavadas en el sofá de cuero rojo, como si fueran de gata. Y mi sonrisa, inmortalizada en alguna foto de polaroid, sujeta con imanes en tu frigorífico. En tu cabeza mi cepillo de dientes estará colocado entre los tuyos (Que ya sé que no te gusta tirar los viejos) y mi póster de Blondie coronando tu/nuestra cama de 1’10. Dos cafés en tazas descascarilladas, un cigarro a medias y conversación a base de miradas. De vez en cuando sueñas conmigo barriendo el pasillo medio desnuda con la música a todo trapo puesta, o abriendo las cortinas de la sala obsesionada por llenarla de luz sin importarme que el vecino nos viese. Recordarás, supongo, a la perfección mi manera de pronunciar tu nombre, arrastrando las consonantes y titubeando al llegar al final, y mi manera de gemirlo, y la de gritarlo y la de vomitarlo con la mirada encendida cuando te olvidabas de darle de comer a la Janis del cascabel. Y mientras viajas entre recuerdos en blanco y negro, esperas que una noche suene el timbre y suba por las escaleras decidida, sin jadear, hasta el quinto, para encontrarme de nuevo con tu ático destartalado y contigo (Que tanto me echas de menos) Y esperas encontrarte un mensaje en el buzón de voz, o en la oficina de correos, o en el email. Incluso cuando tienes el día fantasioso encuentras un pósit dentro de tu libro favorito en la biblioteca central (O me encuentras a mí, que viene siendo lo mismo) Esperas que mi ropa negra regrese a tu armario, que mis discos vuelvan a tu estantería. Pero me llevé las maletas hace mucho tiempo, precisamente para que el pez no se mordiese la cola, para que mi ropa nunca fuese tu ropa, para que mi cepillo de dientes no se mimetizase con los tuyos, para que no matases a mi gata de hambre (Para que no me pusieses a mí el cascabel) Me marché sin dejar ningún pósit para que tus libros no se comiesen a mis discos, para no tener que compartir mi cigarro, para poder emborracharme cada noche con alguien diferente. Desaparecí porque no me gustaba como pronunciabas mi nombre, atando todas las letras entre ellas y añadiéndole siempre, como coletilla, el tuyo hasta convertirlo en un nosotras. Corté por lo sano el recorrido del pez, pero si algún día se muere Marino, no lo tires por el váter, por favor.


----------x----------x----------x----------x----------x------------x------------x-----------


Agardas que o peixe morda a cola e se transforme nunha rosquilla. Agardas, quizais, que eu retorne da man dunha botella de limoncello e nos emborrachemos xuntas diante do televisor. Pode que imaxines as miñas uñas cravándose no sofá de coiro vermello, coma se fosen as da gata. E o meu sorriso, inmortalizado nalgunha foto de polaroid, suxeita cos imáns do teu frigorífico. Na túa cabeza o meu cepillo de dentes estará posto entre os teus (Que xa sei que non che gusta tirar os vellos) e o meu póster de Blondie coroando a túa/nosa cama de 1’10. Dous cafés en tazas descascarilladas, un cigarro a medias e conversa a base de miradas. De cando en cando soñas comigo varrendo o corredor a medio espir coa música posta a todo trapo sen importarme que o veciño nos vese. Lembrarás á perfección, supoño, a miña maneira de pronunciar o teu nome, arrastrando as consoantes e tatexando ó chegar ao final, e a miña maneira de xemelo, e a de gritalo e a de vomitalo coa mirada acesa cando esquecías darlle de comer á Janis do axóuxere. E mentres viaxas entre recordos en branco e negro, agardas que unha noite soe o timbre e suba polas escaleiras decidida, sen alasar, ata o quinto, para atoparme de novo co teu ático desordenado e contigo (que tanto me botas en falta) E agardas atopar unha mensaxe no teu buzón de voz, ou na oficina de correos, ou no e-mail. Ata cando tes o día fantasioso, atopas un post-it no teu libro favorito na biblioteca central (Ou me atopas a min, que vén sendo o mesmo) Agardas que a miña roupa negra volva ao teu armario, que os meus discos volvan o teu andel. Pero me levei as maletas hai moito tempo, precisamente para que o peixe non mordese a cola, para que a miña roupa nunca fose a túa roupa, para que o meu cepillo de dentes non se mimetizase cos teus, para que non matases á miña gata de fame (Para que non me puxeses a min o axóuxere) Marchei sen deixar ningún post-it para que os teus libros non se comesen aos meus, para non ter que compartir o meu cigarro, para poder emborracharme cada noite con alguén diferente. Desaparecín porque non me gustaba o teu modo de pronunciar o meu nome, amarrando todas as letras entre elas e engadíndolle, coma sempre, o teu nome ata convertilo nun “nosoutras”. Curtei de raíz a viaxe ó peixe, mais se algún día Marino morre, non o tires polo váter, por favor.


Primer intento de pasar algo a gallego. Podría haber sido mejor, he de decir.

.

1 comentario:

Adriana Bañares dijo...

Cojonudo, niña, tienes una capacidad única de erizarme el vello y hacer que me muerda los labios cada vez que te leo.